Lizzy maakt zich grote zorgen over haar zevenjarige zoon die haar bedreigt met een speelgoedwapen: “ wat ben ik blij met mijn baan, dan heb ik even rust ”
Bedreigd met een speelgoedzwaard
Een paar maanden geleden ging het weer vreselijk mis, de aanleiding was maar klein, ik vroeg hem vriendelijk zijn bord leeg te eten, al was mijn geduld na een paar keer vragen behoorlijk op en die boze toon maakte hem weer kwaad. Woedend rende hij naar boven, daar stond hij: met de kamerdeur los getrokken in zijn armen, tussen al het speelgoed.
Afkoelen in de badkamer
Op dat moment was mijn geduld volledig op, nadat ik naar boven was gerend ging ik tegen hem tekeer waarop hij zijn speelgoedzwaard pakte en zei: “als dit een echt zwaard was had ik je gestoken” . Het zwaard heb ik uit zijn handen gegrist en deze krijgt hij natuurlijk nooit meer. In de badkamer ben ik gaan afkoelen; om hem vervolgens te benaderen en eens goed uit te leggen dat dit niet kán. Vreemd genoeg kwam dit totaal niet bij hem binnen, de deur viel er per ongeluk uit en daarom was hij zo boos geworden; dat baart me nog de meeste zorgen.
Hij is anders
Al lange tijd weet ik dat mijn zoon anders is als andere kinderen. In de vroeg ontwikkeling waren er al opmerkelijke dingen te zien; zo sprak hij al woordjes hij met 5 maanden en viel het op school in groep 1 al op dat hij woede-uitbarstingen kon hebben. Ook de aansluiting met andere kinderen verliep moeilijk, deze begonnen hem natuurlijk steeds meer te mijden. Ik maak me grote zorgen over de dag dat hij 16 is en waarschijnlijk een kop groter als mij met een écht zwaard staat te zwaaien…
Pdd-Nos
Inmiddels is er na jaren observatie thuis en op school en vele gesprekken een diagnose gekomen: Pdd-Nos. Dit is een aan autisme verwante gedragsstoornis en aan alle kenmerken voldoet hij ook wel. Zo neemt hij taal heel letterlijk; als ik dreig dat ik zijn speelgoed ga weggooien als hij niet fatsoenlijk opruimt heeft hij al een vuilniszak te pakken en daar doet hij zonder enige emotie alles in wat hij niet meer nodig heeft. Probeer dan nog maar eens uit te leggen dat de bedoeling is dat hij zijn kamer opruimt..die informatie gaat langs hem heen.
Spanningen zonder structuur in huis
Het is van groot belang dat hij met veel structuur en duidelijk wordt opgevoed. Een tijdje gelegen gingen we op visite en had hij tassen vol favoriet speelgoed ingepakt met het idee dit mee te nemen. Natuurlijk ging dit niet; de tassen waren veel te zwaar maar hier had hij meteen een oplossing voor: als de tassen te zwaar waren voor hem kon ík die toch dragen? Of de keer dat hij wilde verven nét voor etenstijd en ik zei dat het na het eten wel kon omdat het eten bijna klaar was, hij keek me verbaasd aan en zei: “ dan zet je het gas uit en eten we iets later “ . Qua intelligentie is hij soms slimmer als mij, en dat maakt het moeilijk om hem als autistisch te zien. Hij heeft veel creatieve oplossingen, maar hier kan ik niet toegeven; hij zal de volgende dag zal hij hetzelfde vragen. Uitzonderingen zijn uit den boze voor hem.
Onverwachte gebeurtenissen
Ook zijn onverwachte dingen voor hem een bron van spanning. Als ik zeg we gaan “zo weg “ is dit niet duidelijk genoeg. Om twee uur gaan we weg, om half twee eten we een broodje dus je kan tot kwart over 1 spelen. Dit geeft hem rust en duidelijkheid.De therapeute legde de werking van zijn hersenen uit als drie legoblokjes. Bij een normaal mens staan die blokjes steeds met elkaar in verbinding en is er een tussenruimte die ook wordt gebruikt. Bij een autistisch kind staat ieder blokje op zich zelf, er is geen plek voor verassing of nuance.
Zijn vriendje onaangekondigd voor de deur
Een vriendje wat onaangekondigd voor de deur staat, maakt hem overstuur. Hij rent dan zonder jas naar buiten, vergeet zijn televisie op uit te zetten, en al snel neemt hij de leiding in het spellen met de ander en vangt hij ieder detail op.
Er helemaal doorheen
Zelf zit ik er doorheen, het liefst breng ik hem om 17 uur naar bed om bij te komen en regelmatig vraag ik me af waarom ik zoveel moeite heb gedaan met alle ivf-pogingen om hem te krijgen. Gelukkig heb ik mijn baan, hier kom ik tot rust en kan ik nadenken over hoe ik hem beter kan helpen al weet ik dat ik hem nooit helemaal zal begrijpen. Natuurlijk zijn er ook bijzondere en lieve momenten waarop ik even vergeet dat hij vaak zo onmogelijk en boos is; zo bracht hij laatst koffie op bed en had hij de tafel beneden helemaal zelf gedekt met lekkere broodjes. Op het schoolplein ben ik weleens aangesproken maar ik vermijd liever gesprekken over hem omdat het me emotioneel maakt. En daar hebben we niks aan
Beeld: Pixabay